Hij is zonder twijfel een van de meest geliefde en beroemde persoonlijkheden in de tattoo-branche. Een echte old-school tatoeëerder: hij heeft al meer dan 25 jaar een tattoo-machine in zijn hand. In een interview met Tattoo Life en Miki Vialetto wordt Ami James in een ander licht tentoongesteld: weg van de tv-schijnwerpers en terugkijkend op enkele mijlpalen. In het interview leren we hoe hij de winkeljongen was in een tatoeage-winkel die de vloeren dweilde en uiteindelijk zelf een tattoo artiest werd met als motto ‘You don’t succeed, if you never fail’.
“Ik kwam in 1984 naar Miami, en in die tijd was er een enorme punkrockscene waar ik naar binnen leek te worden getrokken, omdat ik het gevoel had dat ik hier een buitenstaander was: ik kwam uit Israël en sprak niet zo goed Engels. Ik werd omhelsd door deze punkcultuur die me niet echt als een buitenstaander zag. En zo kwam ik in het tekenen van dingen voor punkbands – flyers, albumhoezen, dat soort dingen. Vroeger was er veel tatoeage in punkrock: schedels, skeletten, dat soort dingen … Dus dat was mijn eerste glimp van het tatoeëren. In 1992, toen ik net uit het leger was gestapt, keerde ik terug naar de Verenigde Staten en voor mijn eenentwintigste verjaardag kocht iemand voor mij mijn eerste tattoo-setup. Die persoon was de beste vriend van mijn broer; hij wist dat ik zo graag wilde tatoeëren dat hij zijn salaris besteedde om een machine voor me te kopen en wat naalden om me op weg te helpen. Bij het ontbijt op mijn 21ste verjaardag opende ik een doos die mijn leven voor altijd heeft veranderd. Zes maanden later hing mijn vriend zichzelf op in de woonkamer. Dus het was een vrij ruwe start van het tatoeëren en ik wist dat ik er niets aan kon veranderen. Maar ik wilde het beste maken van die trieste situatie en bewijzen dat ik iets met die gave kon doen. Ik wist dat ik een stage moest volgen.
Tattoos by Lou
Toentertijd was er in Miami slechts één gerenommeerde tattoo-shop: Tattoos by Lou. Ik begon daar veel rond te hangen, probeerde een tatoeage te krijgen en keek door het raam. In die tijd werkten Luis Segato en Troy Lane in de winkel met andere grote namen en Lou was echt old-school. Hij had lang met Paul Rogers samengewerkt en het was niet gemakkelijk om in hun tattoo-shop te komen! Maar uiteindelijk denk ik dat ik Lou heb gebroken en hij stemde erin toe mij binnen te laten. Ik dweilde de vloeren, waste zijn auto’s, dat soort dingen.
Ik begon met van alles te doen! Alles dat niets te maken had met tatoeages, dat wil zeggen: ik maakte schoon, deed boodschappen … ik was net zijn winkeljongen, maar dat was de enige manier om in tatoeage te komen. Op sommige dagen haatte ik hem en hadden we ruzie. Maar eigenlijk hield ik van de man zoals mijn vader! Langzaam maar zeker, twee jaar later, was ik aan het tatoeëren en Lou stond me toe om mijn eigen klanten te hebben. Soms had hij veel kritiek op mijn tattoos, maar het was zijn manier om me vooruit te duwen. Het was niet altijd even makkelijk.
Souvenirtattoos
Wat voor mij echt belangrijk is, is de band die je hebt met de tatoeage en het feit dat je niet zomaar een opdracht geeft omdat de tatoeëerder een geweldige artiest is, maar omdat je hem of haar respecteert. De tattoo die je kiest, moet een betekenis hebben die alleen voor jou van belang is. Dus vanuit dit oogpunt hou ik meer van ‘souvenirtattoos’ dan van geweldige tatoeages. Ik zeg dit al 15 jaar: ik hou van shitty tatoeages gemaakt door goede mensen, meer dan goede tatoeages gemaakt door shitty mensen.
Het maakt niet uit hoe slecht een tatoeage is; het belangrijkste is dat je terugkijkt en je herinnert op het moment dat het werd gemaakt en de persoon die het voor jou heeft gemaakt. Laat ik dit gewoon zeggen: 90% van de mensen die geweldige tatoeages doen zijn rotzieke mensen. Voor mij is het belangrijk hoe ik contact leg met mijn cliënten, omdat ik niet zomaar een tatoeage op iemands huid zet.
